بیانیه‌ای مشترک از طرف کمیته بین‌المللی المپیک و کمیته دست‌اندرکار المپیک ۲۰۲۰ توکیو، بعد از تماسی دو طرفه در روز سه‌شنبه، این خبر را تایید کرد که این بازی‌ها در سال ۲۰۲۰ برگزار نمی شود. قرار است این بازی‌ها تا قبل از تابستان ۲۰۲۱، برگزار شود.

در این بیانیه آمده است: «به خاطر وضعیت جاری و بنا به اطلاعاتی که امروز از سازمان بهداشت جهانی گرفتیم، رئیس کمیته بین‌المللی المپیک و نخست‌وزیر ژاپن به این نتیجه رسیدند که ۳۲مین المپیک در ژاپن باید به تاریخی بعد از سال ۲۰۲۰، اما نه دیرتر از تابستان ۲۰۲۱، موکول شود، تا سلامت تمام ورزشکاران و افراد درگیر در بازی‌های المپیک و جامعه بین‌المللی تضمین شود.»

بیانیه ادامه داد: «روسا به این نتیجه رسیدند که بازی‌های المپیک توکیو می‌تواند به عنوان بارقه‌ای از امید برای جهان در این دوران بحرانی باشد، و مشعل المپیک می‌تواند نوری به نشانه انتهای وضعیتی باشد که جهان اکنون با آن دست و پنجه نرم می‌کند. به همین خاطر، توافق شد که مشعل المپیک در ژاپن باقی بماند و همچنین، نام این بازی‌ها همان بازی‌های المپیک و پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو باقی بماند.»

توکیو آمادگی‌های مقدماتی برای این بازی‌ها را پیش از شیوع این ویروس در سراسر جهان به پایان برده بود. علی‌رغم این که نخست‌وزیر شینزو آبه، برای ماه‌ها تاکید داشت که بازی‌های المپیک طبق برنامه پیش خواهد رفت، در هفته جاری اعتراف کرد که اگر برگزاری بازی‌ها به طور کامل ممکن نباشد، امکان تعویق آن وجود دارد، که همین طور هم شد.

با این وجود، این اولین باری نیست که بازی‌های المپیک به تعویق افتاده است.

المپیک تابستانی ۱۹۱۶ (برلین)

المپیک تابستانی ۱۹۱۶ قرار بود در برلین برگزار شود، اما به خاطر بروز جنگ جهانی اول لغو شد.

به جای آن، ورزش‌های زمستانی با اسکیت سرعتی، اسکیت نمایشی، هاکی روی یخ و اسکی‌نوردی، برنامه‌ریزی شد. آن مراسم، اولین المپیک زمستانی و آغازگر این بازی‌ها بود.

برلین با شکست بارسلونا میزبان المپیک تابستان ۱۹۳۶ شد، اما هنگامی که آدولف هیتلر، رهبر حزب نازی، از آن مسابقات به عنوان ابزار تبلیغاتی و پروپاگاندای خود بهره جست، آن بازی‌ها هم غرق در جنجال شد.

المپیک تابستانی و زمستانی ۱۹۴۰ (توکیو/هلسینکی)

تصمیم به تعویق بازی‌های ۲۰۲۰ توکیو، یادآوری‌ تلخی برای این کشور است، چرا که میزبان ژاپنی این بازی‌ها پیش‌تر هم در چنین موقعیتی قرار گرفته است.

توکیو با شکست بارسلونا، رم، و هلسینکی، اولین شهر غیرغربی بود که در سال ۱۹۴۰ قرار شد میزبان المپیک ۱۹۴۰ باشد، اما در نهایت بعد از شروع جنگ دوم چین و ژاپن، مجبور شد میزبانی را واگذار کند. 

بعد از آن ، هلسینکی میزبانی هر دو بازی‌های تابستانی و زمستانی را (پیش از آن که جنگ جهانی دوم باعث لغو هر دو مراسم شود) بر عهده گرفت.

المپیک زمستانی ۱۹۴۰ در ژاپن نیز لغو شد.

توکیو (در ۱۹۶۴) و ساپارو (در ۱۹۷۲) بعدتر میزبان بازی‌های تابستانی و زمستانی بودند.

المپیک تابستانی و زمستانی ۱۹۴۴ (لندن)

اگر به خاطر جنگ جهانی دوم نبود، لندن می‌توانست در سال ۱۹۴۴، یعنی ۳۶ سال بعد از اولین بار، برای بار دوم میزبان المپیک تابستانی باشد.

اما لندن که برای میزبانی مراسم در رای‌گیری سال ۱۹۳۹، رم، دیترویت، لوزان، آتن، بوداپست، هلسینکی و مونترآل را شکست داده بود، مجبور شد بازی‌های تابستانی را در سال ۱۹۴۸، سه سال بعد از پایان جنگ، برگزار کند.

شهر کورتینا دامپزو در ایتالیا برنده میزبانی المپیک زمستانی ۱۹۴۴ شد، اما مجبور شد ۱۲ سال صبر کند تا عملا میزبان بازی‌های زمستانی شود، و سنت موریتز (در ۱۹۴۸) و اوسلو (در ۱۹۵۲) میزبان این بازی‌ها در فاصله آن سال‌های انتظار بودند.

البته المپیک‌های دیگری نیز تحت تاثیر لحظات و اتفاقات تاریک قرار گرفته‌اند.

المپیک تابستانی ۱۹۷۲ (مونیخ)

المپیک مونیخ تحت تاثیر فاجعه‌ای قرار گرفت که به دست گروه تروریستی فلسطینی با نام «سپتامبر سیاه» انجام شد، که ۱۱ ورزشکار تیم اسرائیل را گروگان ‌گرفتند و تمام آنها را به همراه یک افسر پلیس آلمان غربی، به قتل رساندند.

افسران پلیس، طی تلاشی ناموفق برای نجات گروگان‌ها، ۵ تن از ۸ عضو گروه سپتامبر سیاه را  کشتند. سه تروریست دیگر بازداشت شدند، اما بعدتر، طی معاوضه گروگان‌ها به خاطر ربایش یک هواپیما توسط این گروه، آزاد شدند.

رقابت‌های آن سال، بعد از ۳۴ ساعت تعلیق و یک مراسم یادبود برگزار شد، اما سایر اعضای تیم اسرائیل از بازی‌ها کناره گرفتند و مونیخ را ترک کردند.

المپیک تابستانی ۱۹۹۶ (آتلانتا)

بمب‌گذاری در مجتمع برگزاری بازی‌های المپیک در آتلانتا مرگ‌آور بود ولی می‌توانست خیلی بدتر باشد.

ریچارد جول، از ماموران امنیت مراسم، یک بمب لوله‌ای پیدا کرد و به سرعت ماموران پلیس را باخبر ساخت، که موجب شد بسیاری از مردم بتوانند به سرعت و پیش از انفجار بمب، از مجتمع خارج شوند.

آلیس هاتورن، یکی از تماشاگران، درگذشت و ۱۱۱ نفر دیگر مجروح شدند، اما انفجار همچنین باعث مرگ ملیح اوزنیول در اثر سکته قلبی شد.

اریک رابرت رودالف در سال ۲۰۰۳ به این بمب‌گذاری اعتراف کرد و به حبس ابد محکوم شد.